Zuid-Limburg was voor de Tweede Wereldoorlog bij de Nederlandse elite in trek als vakantiegebied. Na de oorlog kwamen vakantie en recreatie steeds meer binnen het bereik van grote groepen van de bevolking. Tegelijkertijd streefden overheid en kerk naar beteugeling van anarchie en zedenverwildering. Wildgroei in gemeentelijke regelgeving leidde er zelfs toe dat onder druk van de ANWB minister-president Beel zelf een ontwerp van een Kampeerwet opstelde. Het zou echter 40 jaar duren voordat er daadwerkelijk zo’n wet zou komen.