De expositie geeft bezoekers inzicht in de veelzijdigheid en kunsthistorische betekenis van Charles Eyck (1897 – 1983) een van de bekendste Limburgse kunstenaars. Met Henri Jonas en Joep Nicolas was hij een voortrekker van de z.g. Limburgse School, een stroming van beeldende kunstenaars die in de eerste helft van de twintigste eeuw schilderijen maakten, veelal in een licht romantisch expressionisme. In de periode 1918 - 1940 bereikte de Limburgse School haar volle bloei. Na de Tweede Wereldoorlog en zeker vanaf de zestiger jaren werd kritiek op de Limburgse School steeds luider. Ook Charles Eyck werd bekritiseerd omdat hij bleef volharden in een min of meer gelijkblijvende stijl.

Karin maakte portretten van kinderen, van collega-kunstenaars en anderen. Ook schilderde ze frisse landschappen die aan haar eigen geboorteland Zweden herinneren. Daarnaast wordt in de museumzaal en als toegift de sfeer van het atelier van Charles Eyck in Ravensbos nagebootst met originele attributen en meubilair uit familiebezit. De expositie is mogelijk door medewerking van de kleinkinderen van Charles Eyck, die foto’s, tekeningen, attributen en schilderijen van de hand van hun grootmoeder ter beschikking hebben gesteld. Het is de eerste keer dat schilderijen van Karin Eyck in deze omvang worden getoond. De Zweedse Karin Meyer leerde Charles kennen in de Italiaanse kunstenaarskolonie Anticoli, nadat Charles op 25-jarige leeftijd in 1922 de Prix de Rome gewonnen had en met het bedrag van de prijs vier jaar lang studiereizen kon maken door Frankrijk en Italië. “Grootvader was meteen gecharmeerd van Karin, of ‘Kaka’, zoals wij grootmoeder noemden,” zegt kleinzoon Charles Eyck. Aanvankelijk leidt het tweetal, dat in 1924 trouwt, een bohemienbestaan, tot dochter Bimba met een zware handicap wordt geboren. Doordat de ouders van Karin in Zweden de zorg voor Bimba voor hun rekening nemen, kan het echtpaar zijn zwervend bestaan op zoek naar succes nog enige tijd voortzetten.

Karin en Charles vestigen zich onder andere in Parijs, waar in 1930 zoon Ragnar wordt geboren. Het echtpaar leeft vooralsnog in armoede, tot een aantal exposities succesvol blijkt. Eyck wordt langzamerhand een gevierd kunstenaar. Uiteindelijk vestigt het gezin zich in 1938 in het door Eyck ontworpen huis Ravensbos tussen Valkenburg en Schimmert. De naam Charles Eyck “Mijn grootouders werkten in hun eigen atelier en hanteerden ieder een verschillende stijl”, zegt Charles Eyck jr. “Beiden hadden in Ravensbos hun eigen domein. Het is de vraag of ze heel veel belangstelling hadden voor elkaars werk. In feite werkte Karin in de schaduw van haar bekende echtgenoot. Karin wist dat het werk van haar man meer belangstelling kreeg. Het verhaal gaat dat tijdens een verkooptentoonstelling in Ravensbos iemand een bepaald kunstwerk wilde kopen. Toen Charles opmerkte dat dit niet door hem was geschilderd, was de belangstelling meteen over. Men wilde vooral de naam Charles Eyck aan de muur.” Karin Eyck was niet iemand die zelf op de voorgrond trad. “Ze hield er niet van met haar werk de boer op te gaan,” meent kleinzoon Charles. “Grootmoeder was wel een krachtige vrouw met een eigen mening, maar niet zo flamboyant als grootvader. Kaka zat graag in haar schommelstoel in de woonkamer, en altijd vol verhalen. Maar in een groep mensen was ze eerder stil en teruggetrokken. Ze was trouwens buitengewoon kritisch op haar eigen werk en steeds bezig dat te verfijnen. Zo zijn er juweeltjes van Zweedse landschapjes ontstaan, maar ook een unieke collectie portretten. We zijn er trots op dat die nu voor het eerst geëxposeerd worden.”