Elmar B.V., Uitgeverij. - 240 p.

Op p. 223 een interview met Jos Lodewick, secretaris van het kerkbestuur, over de gezichtsreconstructie van Gerlachus.

Ontmoeting
In de Gerlachuskerk ontmoet ik Jos Lodewick, secretaris van het kerkbestuur. Ik kijk mijn ogen uit: overal om me heen zijn kleurrijke fresco's, maar ik wil toch vooral van Jos weten hoe ze de reconstructie van de buste van Sint Gerlach hebben gemaakt. 'Dat was mogelijk dankzij het feit dat we zijn schedel hebben"" , zegt hij. "Met technieken die zijn ontwikkeld voor forensisch onderzoek kun je tegenwoordig bepalen welk gezicht hij een schedel hoort. Zo hebben ze bijvoorbeeld de identiteit van het meisje van Nulde kunnen vaststellen". Jos legt uit dat natuurlijk de vorm van een schedel belangrijk is, maar ook de aanhechtingspunten van spieren op de schedel. De onderkaak van Gerlach ontbreekt, maar het Radboudziekenhuis in Nijmegen kon aan de hand van de bovenkaak inschatten hoe deze eruit heeft gezien. Ik stel Jos de hamvraag. "Klopt de reconstructie met de afbeeldingen die er in de loop van de jaren van Gerlach zijn gemaakt?" "Er zijn veel afbeeldingen van hem", zegt Jos. "Allemaal anders. De schilders en beeldhouwers moesten gokken, al keken ze natuurlijk ook naar al bestaande afbeeldingen. Zijn beeltenis op de zilveren reliekbuste klopt het best. De zilversmid die deze buste begin 18e eeuw maakte, heeft natuurlijk goed naar de vorm van de schedel gekeken, want die moest erin passen." Jos zegt dat de vorm van het hoofd goed kon worden bepaald, maar zijn ogen en gezichtsuitdrukking helemaal niet. Die zijn dus gegokt. 'Zijn baard lijkt mij veel te gesoigneerd," stelt hij. "Dat past niet bij zijn armoedige levensstijl".

We lopende kerk in. Voor het praalgraf van Sint Gerlachus staat een moderne reliekschrijn waarin zijn botten worden bewaard. Onder het praalgraf ligt een bergje mergelzand met een schepje en zakjes erbij. Veel van de 25.000 pelgrims en andere bezoekers die hier jaarlijks komen, nemen wat gewijd zand mee. Aanvankelijk waren het vooral boeren, die hiermee hun vee voor ziektes wilden vrijwaren. "Van de diergeneeskunde kon je tot in de 20e eeuw weinig heil verwachten.' zegt Jos. "Dus mensen probeerden op andere manieren het onheil te bezweren." Tegenwoordig zijn het niet speciaal boeren die mergelzand meenemen. Mensen nemen het mee om een goede afloop af te dwingen voor spannende zaken die gaande zijn. De Rolling Stones namen een zakje mee naar hun volgende stop in Berlijn. Het werd hoe dan ook een goed concert.