Tsjêbbe gaat schaatsen, samen met Cora. Opnamen buiten de ijshal en binnenin, waar ze een kaartje kopen en de schaatsen onderbinden. Verhoeff vraagt wat het schaatsen voor Tsjêbbe betekent, maar krijgt daar geen duidelijk antwoord op. Tsjêbbe heeft een vorm gevonden om samen met Cora te schaatsen en dat gaat steeds beter. Ze oefenen nu met het bochtenwerk. Verhoeff vraagt of de sensatie van het schaatsen nog steeds is zoals vroeger, toen Tsjêbbe nog wel kon zien. Tsjêbbe zegt dat hij hetzelfde voelt als vroeger. Hij kan echter niet meer alleen schaatsen, er moet altijd iemand bij zijn. Tsjêbbe was in zijn jonge jaren een goede schaatser en heeft zelfs in de Friese selectiegroep gezeten, onder leiding van Jeen van den Berg. Dan gaan Tsjêbbe en Cora de baan op. Na afloop vertelt Tsjêbbe dat hij kan voelen dat hij jarenlang geen bochtenwerk meer heeft gedaan. Hij heeft het zweet op zijn voorhoofd. Hij vertelt weer over de selectiegroep. Voordat de ijsbaan in Heerenveen werd gebouwd, gingen ze naar de ijsbaan in Deventer. Tsjêbbe heeft het begin van ijsbaan Thialf meegemaakt. Over hoe het is om te schaatsen als je blind bent, zegt Tsjêbbe dat hij het fijn vindt dat er zoveel mensen op klapschaatsen rijden, omdat hij ze dan kan horen aankomen. Tsjêbbe schaatst eigenlijk liever op natuurijs. Verhoeff vraagt of hij weleens een gedicht over schaatsen heeft geschreven. Dat blijkt niet zo te zijn, maar wel verwijst in de laatste regels van ‘It doarp always ready’ naar het ijs en de winter. Tsjêbbe was veertien jaar toen er een Elfstedentocht werd gereden (1963). Tot zijn spijt mocht hij niet meedoen omdat hij nog geen achttien was. Toen hij achteraf hoorde hoe zwaar de tocht was geweest, had hij minder spijt. Ten slotte opnamen van Tsjêbbe en Cora op het ijs (zonder geluid).