Tsjêbbe sit yn de dunen. Verhoeff freget him nei it dichtsjen, nei wat dat foar him betsjut. Tsjêbbe seit dat er dêrmei in ferhaal kwyt wol. Tsjêbbe hat in hekel oan definiearjende poëzy. Dichtsjen dogge jo net om de wrâld te ferklearjen (dêr binne oare dissiplines foar, as filosofy), mar om wat yn josels op te roppen. Tsjêbbe fynt dat in gedicht iepenbliuwe moat, iepen foar eigen ynterpretaasje. Hoewol’t minsken tinke dat hy allinnich hiele lange gedichten skriuwt, hat er ek koarte gedichten skreaun. Tsjêbbe fertelt in anekdoate oer Joast Halbertsma, dat er it hinnefoer bedobbe: ‘wy moatte der wat foar dwaan, dan sy ek’. Hettinga fynt ekspresje yn in lânskip hiel wichtich. Dat fielt hy yn it iepen lânskip om Burchwert hinne, mar ek op Flylân c.q. by de kust. Dreamerij is hiel wichtich yn syn poëzy: it is in reservoir fan bylden. Hoewol’t Tsjêbbe net sa’n soad sjocht, brûkt hy wol altyd de fisuele yndrukken fan doe’t hy noch wol sjen koe. (sjen vs. waarnimming). Tsjêbbe praat net graach oer syn blinens, hy fynt dat in fersmelling. It is gjin boarne foar syn dichterskip, sa’t minsken wol tinke (krekt as helje alle dichters harren ynspiraasje út it libbensleed). Ek fynt er dat je om it gedicht te begripen ynearsten neat oer de dichter hoege te witten. Verhoeff freget wat de see foar Tsjêbbe betsjut. It komt wer op de romtlikens. Dat Tsjêbbe in soad fotografyske termen yn syn gedichten brûkt hat, hat wol te krijen mei syn fermindere gesichtsfermogen. Verhoeff freget oft Tsjêbbe him no bylden yn de holle hellet. Hoe sjocht hy syn bern bygelyks? Hy hat se wol sjen kind doe’t se noch lyts wienen. No’t syn sicht minder wurden is, groeie de bern yn syn holle wol mei. Ek beskriuwings fan oaren oer hoe’t eat der útsjocht, ûnderstypje de byldfoarming yn syn tinzen.